نهایت آرزوم

عید امسال جای خیلیا خالی بود .

جای سحر و سهراب برادرزاده های  عزیز و فرشته گونه7 ساله ام .

جای عمو جان عموی مهربونم که عاشق خودشو دوچرخشو و عطر گل یاسش بودم.

جای عزیز جان . مادر بزرگ دوست داشتنیم که هر وقت منو غصه دار می دید اونم اشک تو چشمای کم سوش جمع می شد و دست گرم ومهربونشو روسرم می کشید...

تا الان که فکر می کنم می بینم عید امسال تا حالا که خیلی لوس و سرد بوده برام !

نه دید و بازدید ا مثه سابقه و نه عیدی دادن و گرفتنا لطف سابقو داره !

لبخندا خنک و مسخره ...نگاه ها سردو بی روح ! روبوسیا شل و ورافته !

....

نهایت آرزوم تو این لحظه اینه که کاش الان تو جاده بودم و در حال سفر به مقصدی نامعلوم ...

نرگس