آدما تا وقتی بچه ان دلشون می خواد زودتر بزرگ شن .

تا وقتی مجردن بعد از مدتی احساس خلاء می کنن و فکر می کنن تشکیل زندگی می تونه حالشون و بهتر کنه

یکی دو سال که از زندگی مشترک بگذره بازم همون حس خلاء میاد سراغشون اینجور مواقع وجود یه بچه شاید این حسو از بین ببره .

بعد هم شروع فصل کار مفرط و جون کندن واسه یه لقمه نون

دست آخر هم پیری و میانسالی و شروع دوران سرخوردگی...

منظورم این نیست که این روال بده یا اینکه در کنار منفی هاش هیچ مثبتی وجود نداره .

اما دلم یه چیزی می خواد فرای این عرف .

گشتن تموم دنیا و سیر و سفر دائمی تا اخر عمر فکر می کنم می تونه اغنائم کنه .

پ.ن1:می خوام برم سفر یه سفر کوتاه (فعلا به همین اکتفا می کنم !)

پ: ن2: سفر با قطارو ترجیح می دم . مسیر سفر و چشم دوختن به جاده نهایت لذته برام ...

نرگس